એક ગામમાં આરતી અને અનુજ રહેતા હતા. બંને એક જ કોલેજમાં અભ્યાસ કરતા હતા, અને બંનેના મિત્રોનો સર્કલ પણ લગભગ એક જ હતો. એક દિવસ કોલેજના આંગણામાં આરતી અને અનુજ પહેલીવાર એકબીજાને મળ્યા. આરતીને અનુજની બોલવાની રીત અને તેનો સ્ફુર્તિમય અવાજ ખૂબ જ પસંદ આવ્યો. અનુજ પણ આરતીના સુંદર ચહેરા અને મીઠી મોસ્મી હાસ્યથી મોહિત થઈ ગયો.
પહેલી નજરમાં જ બંને એકબીજાની તરફ આકર્ષિત થઈ ગયા. તેઓ દરેક સેમિનારમાં સાથે બેઠા, દરેક પ્રોજેક્ટમાં સહભાગી થયા, અને થોડા જ સમયમાં એકબીજાના ખુબ જ નજીક આવી ગયા. તેમના મિત્રો પણ કહેતા કે, “આને પહેલી નજરનો પ્રેમ કહેવાય!”
પરંતુ, સમય જતા તેમને સમજાયુ કે આ પ્રારંભિક આકર્ષણ છે. આરતી અને અનુજ વચ્ચે નાના-નાના મિસઅન્ડરસ્ટેન્ડિંગ્સ અને મનદુઃખ વધવા લાગ્યા. તેમ છતાં, બંનેએ સમજી લીધું કે આકર્ષણ ફક્ત તાત્કાલિક ખુશી આપી શકે છે, પરંતુ સાચા પ્રેમની મજબૂતી અને સ્થિરતા મળી ન હતી.
બીજી બાજુ, જેલામાં આરતીની એક જૂની સખી, કાવ્યા, અને એક સહકોલેગ, વિરેન, પણ હતા. આરતી અને વિરેન વચ્ચે હંમેશા એક મજબૂત અને સ્થિર મિત્રતા હતી. વિરેનની નજીક આરતીને હંમેશા એક સલામતી અને સમર્પણનો અહેસાસ થતો. કાવ્યા અને વિરેન હંમેશા આરતીના સુખ-દુઃખમાં સાથ આપતા. આ સંબંધ ધીમે-ધીમે મજબૂતી તરફ વધતો રહ્યો.
આરતીને ધીમે-ધીમે સમજાયુ કે વિરેનનો સાથ એને ખુશ રાખે છે, એનાથી એણે સાચો પ્રેમ અનુભવ્યો. તે પ્રેમ જે ધીમે-ધીમે વિકસે છે, એણે એની સાથે હંમેશા રહી છે. વિરેન પણ આરતીને એના જીવનનો સૌથી મહત્વનો ભાગ માનતો હતો.
કાળક્રમે, આરતી અને અનુજએ પોતપોતાની જીતલીકીને સમજી, અલગ માર્ગ પસંદ કર્યા. જ્યારે આરતી અને વિરેનનો સંબંધ સમય સાથે વધુ મજબૂત બનતો ગયો, અને તેઓએ એકબીજાની સાથે જીવનભરના સાથીદારીને સુકરવા માટે પ્રેમ અને સમર્પણનો અર્થ સાચા અર્થમાં સમજ્યો.
આ વાર્તા આપણને શીખવે છે કે આકર્ષણ તાત્કાલિક થાય છે, પરંતુ સાચો પ્રેમ સમય અને મજબૂતી સાથે જ વિકસે છે.
